တစ္ခုျပီးဆံုးသြားျခင္းဟာေနာက္တစ္ခုစတင္ျခင္းရဲ့အစပါဘဲ။
က်ြန္ေတာ္ဆယ္တန္းျပီးသြားပါျပီ။ေအာင္စာရင္းေတာ့မထြက္ေသးပါ။လူငယ္ပီပီအရာရာကိုစူးစမ္းျခင္တဲ့အရြယ္အရာရာကို
သိလိုလာတဲ့အရြယ္ရဲ့စတင္ခဲ့ပါတယ္။ဆယ္တန္းဆိုတာၾကီးျပီးသြားေတာ့လြတ္လြတ္လပ္လပ္စူးစမ္းလို့ရျပီလို့ယူဆခဲ့တယ္။
ရည္းစားထားမလား၊အရက္ေသာက္မလား၊သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ျမိဳ့ထဲဆိုင္ကယ္ပတ္စီးမလားစတာေတြစတာေတြကိုလုပ္ခြင့္ရ
လာတဲ့အရြယ္ရဲ့အစဦးျဖစ္တယ္ေလ။
က်ြန္ေတာ္ဟာစာေမးပြဲကိုမိဘေတြမွန္းသေလာက္မေျဖႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ဒါဟာက်ြန္ေတာ္ညံ့လို့ဆိုျပီးစိတ္ထဲခံယူမိသြားတယ္။
အဲ့တာေတြကိုေအာင္စာရင္းထြက္မွေတြးမယ္ေနာက္ျဖစ္မဲ့ဟာေနာက္မွပူမယ္။ဆယ္တန္းျပီးတဲ့ညကိုယ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္လို့
ရျပီဆိုျပီးစာေမးပြဲခန္းထဲကထြက္လာတယ္။
အဲ့ေခတ္ကဘာစေခတ္စားတုန္းဆိုေတာ့တယ္လီဖုန္း။တယ္လီဖုန္းဆိုတာေရြွေခတ္မဟုတ္ေပမဲ့တယ္လီဖုန္းကိုင္နိုင္
တဲ့လူငယ္ဟာေတာ္ေတာ္အရွိန္ရွိခဲ့တယ္လို့ခံစားမိတယ္။ Sony Xperia ZRရယ္09259075413ဆိုတဲ့ဖုန္းနံပါတ္ရယ္
ခ်က္ခ်င္းရခဲ့တယ္။Nexus၀ယ္ခ်င္တာအိမ္ကိုအားနာလို့၈ေသာင္းသက္သာတဲ့ကိုယ့္အၾကိဳက္Sony brandထဲကေရြး၀ယ္ခဲ့တယ္။
က်ြန္ေတာ့ဇီ၀ေဗဒဆရာကညေနမွာက်ဴရွင္တစ္၀ိုင္းလံုးကိုညေနစာလုိက္ေက်ြးတယ္ေပါ့ေနာ္။အကုန္လံုးမ်က္ႏွာမွာျပံဳးေနေပမဲ့
တစ္ခုခုဟာလြမ္းေဆြးဖြယ္ေကာင္းေနတယ္။အဲ့တာကေတာ့ခြဲခြာျခင္းပါဘဲ။အကုန္လံုးဟာသူ့လမ္းသူေလ်ာက္ရေတာ့မယ္။
ကိုယ္ဟာလမ္းေၾကာင္းအစိမ္း၊သူဟာလမ္းေၾကာင္းအနီ၊ဟိုတစ္ေယာက္ကလမ္းေၾကာင္းအျဖဴ စသျဖင့္အသီးသီးကိုယ္စီလုပ္စရာေတြနဲ့။
က်ြန္ေတာ္လဲျပံဳးေနခဲ့ပါတယ္။
အိပ္မက္။
ငါဘာလုပ္ခ်င္ပါလိမ့္။
ငါဘာလုပ္သင့္ပါလိမ့္။
ငါလုပ္ခ်င္တာၾကီးကိုလုပ္လိုက္ရရင္ေကာ…။
ငါအိမ္ရဲ့ေစတမန္ေလးျဖစ္သြားရင္ေကာ…။
ညေနခင္းေန၀င္ခ်ိန္ေလးလွပေနတာဆယ္တန္းစာက်က္ေနတုန္းကဘာေၾကာင့္လွလဲဆိုတာေမးခြန္းခဏခဏေခါင္းထဲ
ထုတ္ေနေပမဲ့က်ြန္ေတာ့္ရဲ့ေမးခြန္းေတြဟာရက္ပိုင္းအတြင္းခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလဲသြားပါတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ဆယ္တန္းတုန္းကၾကိဳက္လြန္းလို့၀ယ္ထားတဲ့ကတဲ့ေၾကာင္အရုပ္ကေလးနဲ့ခဏေဆာ့ျဖစ္တယ္။
ဒီလိုေၾကာင္ရုပ္ကေလးကိုအေဆာင္မွာထားလို့မျဖစ္ဘူးေလ။ခဏနဲ့ပ်က္သြားလိမ့္မယ္။
ည(၂)နာရီထိုးသြားျပီ။
ည(၂)နာရီဆိုတာကေလးတစ္ေယာက္အတြက္အလြန္ေနာက္က်ေနတဲ့အခ်ိန္ေလ။
ဒါေပမဲ့က်ြန္ေတာ္မအိပ္ႏိုင္ဘူး။ အသစ္ရတဲ့ဖုန္းနဲ့လိုင္းမမိတမိအင္တာနက္ကိုသံုးေနခဲ့တယ္။
အင္တာနက္ကလိုင္း(၂)မိနစ္ရရင္(၅)မိနစ္ပ်က္တယ္။
(၂)မိနစ္အင္တာနက္သံုးျပီးရင္(၅)မိနစ္အေတြးထဲမွာလြင့္ေမ်ာေနတယ္။
ငါဟာဘယ္သူလဲ။
ငါဟာဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ။
ငါဟာလူေတာ္တစ္ေယာက္မွဟုတ္ရဲ့လား။
ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ရည္မွန္းခ်က္ဆိုတာတစ္ခုဘဲရွိခဲ့တယ္။အဲ့တာကပရိုဂရမ္မာ။
အဲ့တာကိုယ္အိမ္ကိုေျပာရင္အိမ္ကလက္ခံပမလား။သူတို့လည္းကိုယ့္အေျခအေနကိုသိေနတယ္ေလ။
ငါဘယ္ကစတင္ရမလဲ။ငါအကုန္လံုးကိုသုညကေနစရမွာ(၁၀၀)အထိေရာက္ပမလား။
(၁၀၀)အထက္အလြန္ေကာေရာက္ႏိုင္ပါအုန္းမလား။အဲ့ေရာက္ရင္ေကာငါေပ်ာ္ရမွာလား။
ရင့္က်က္မွုဆိုတာဘာလဲသိခ်င္ခဲ့မိတယ္။ရင့္က်က္မွုဆိုတာအခက္အခဲေတြျဖတ္သန္းလာရင္းရလာတယ္ထင္တယ္။
ျပီးဆံုးျခင္းတစ္ခုကမေကာင္းခဲ့ပါဘူး။ကုိယ့္အေျခအေနကိုသိတယ္ေလ။
မေကာင္းခဲ့တဲ့ျပီးဆံုးျခင္းကိုေနာက္စတင္ျခင္းအထိငါမသယ္သြားေတာ့ဘူး။
အသစ္တစ္ခုစတင္လိုက္ရေအာင္…..။
Memorial Notes of Thiha 