(၁)
အသိအန္တီႀကီးအိမ္သြားလည္တယ္။
အိမ္ကလူႀကီးေတြကမုံရြာကေနသနပ္ခါးတုံးဝယ္လာတာသူတို႔အခ်ိန္မရ လို႔အိမ္မွာအားတဲ့လူတစ္ေယာက္ကိုသြားပို႔ခိုင္းတယ္။
ကိုယ္ေတြကအိမ္အလုပ္ဆိုလုပ္ေလ့မရွိပါဘူး။ပ်င္းတာေကာပါတဲ့အျပင္ကိုယ္ကကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ ဘဲေနသားက်တာကိုး။
ဒါေပမဲ့ကိုယ္အဲ့သနပ္ခါးတုံးေတြကိုသြားေပးရမဲ့ကံပါကိုပါလာၿပီ။
ဘာလို႔တုန္းဆိုအဲ့အေဒၚႀကီးကဒီၿမိဳ႕ကမဟုတ္ဘူး။မိုးညႇင္းကဆိုေတာ့ခဏလာလည္တာထင္ရတယ္။
ေနာက္ေန႔ဆိုမိုးညႇင္းျပန္ၿပီ။အိမ္ကအစ္ကိုကလည္းစာေမးပြဲရွိတဲ့အျပင္အစ္မကလည္းခရီးထြက္။
ေနာက္ေတာ့ဒီတာဝန္ကကိုယ့္ေခါင္းေပၚေရာက္လာၿပီေလ။ၿပီးေတာ့ေက်ာင္းသြားတဲ့လမ္းနဲ႔ေနရာနဲ႔ လမ္းၾကဳံေတာ့ဒီေန႔အတြက္ကိုသီဟသနပ္ခါးသယ္ေတာမွုဇာတ္ကိုကရေတာ့မယ္ေလ။
အဲ့လိုနဲ႔ေႏြေနပူႀကီးထဲကိုယ္ဟာဆိုင္ကယ္နဲ႔ေက်ာင္းကိုေစာေစာထြက္လာတယ္။
သနပ္ခါးတုံးေပးတာလဲေထြေထြထူးထူးမဟုတ္ပါဘူး။
“အန္တီ…အိမ္ကလူႀကီးေတြကလက္ေဆာင္ေပးလိုက္လို႔”ဆိုၿပီးေပးလိုက္႐ုံဘဲ။
အဲ့မွာစတာဘဲ။အဲ့အန္တီႀကီးကကိုယ္မျပန္ခင္ေျပာလိုက္တဲ့စကားကေက်ာင္းကလူေတြထိပါေခါင္းစားသြားတယ္။
“ေက်းဇူးတင္တယ္ေနာ္သား။သားေဖေဖနဲ႔ေမေမနဲ႔ကိုအန္တီသတိရတယ္လို႔ေျပာေပးပါအုန္း”တဲ့။
ဟာ…ကိုယ္ဟာတာဝန္တစ္ခုေပးခံလိုက္ရၿပီ။
အဲ့တာကခက္ခဲတာမဟုတ္ေပမဲ့စဥ္းစားစရျဖစ္လာတယ္။
အေမနဲ႔အေဖကိုဖုန္းဆက္ၿပီးဘဲသနပ္ခါးတုန္းလက္ေဆာင္ေပးလိုက္တဲ့အန္တီကသတိရတယ္တဲ့လို႔ဖုန္းဆက္ေျပာရမလား။
အဲ့တာၾကေတာ့လဲေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နိုင္လြန္းတယ္။
သူသတိရရင္သူကိုယ္တိုင္သြားေျပာမွာေပါ့။ဒါေပမဲ့လဲကိုယ္ကလူမွုေရးခါးသီးလို႔မရ။သူ႔အျပစ္သြားျမင္လို႔မျဖစ္ဘူး။
ေခါင္းစားေနတယ္ဆိုတာဒီေနရာမွာသူမဟုတ္ဘူး။ကိုယ္ျဖစ္ေနလို႔ဘဲ။
ေက်ာင္းမွာသူငယ္ခ်င္းေတြကိုလိုက္ေမးတယ္။ဖုန္းဆက္သင့္လာမသင့္လားဆိုတာ။
ကိုယ္ကေက်ာင္းမွာအေပ်ာ္တတ္ဆုံးနဲ႔ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နိုင္လြန္းတယ္ေလ။
ငွက္ေပ်ာသီးစားတဲ့ေခြးတစ္ကယ္ရွိမရွိေမးတာတစ္ပတ္ၾကာတယ္။
အဲ့သတိရတာေျပာေပးခိုင္းတာေျပာသင့္မေျပာသင့္ကလဲဒီအခါမွျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး
လူႀကီးေတြနဲ႔အျမဲတမ္းေတြ႕တိုင္းေျပာခံရတယ္။
ေျပာသင့္မေျပာသင့္စဥ္းစားေနတာနဲ႔တင္မေျပာတာနဲဘဲေနာက္ရက္ေတြကိုဆက္ၿပီးျဖတ္သန္းလိုက္ပါေတာ့တယ္ေလ…။
(၂)
ေနာက္တစ္ခုကလြန္ခဲ့တဲ့ေလးႏွစ္ငါးႏွစ္က။
ကိုယ္ကကိုးတန္းေက်ာင္းသားမျဖစ္ေသးရွစ္တန္းၿပီးခါစေလး။
အိမ္ကကိုးတန္းစာစသင္ခိုင္းတယ္။
အဂၤလိပ္လိုသင္ရိုးနဲ႔ဓာတုေဗဓ႐ူပေဗဓဆိုတာကိုယ္ေတြဘာေတြလဲမသိလို႔ရွစ္တန္းကတည္းကသင္ခ်င္လြန္းလို႔ရင္အရမ္းခုန္ခဲ့တယ္။
အဲ့ေတာ့ကိုယ္လဲကိုးတန္းစာကိုအိမ္ကသင္ခိုင္းေတာ့အတိုက္အခံမလုပ္ေတာ့ဘဲေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးကိုတတ္ေတာ့တာဘဲ။
သခ်ာနၤဲ႔ဓာတုေဗဒ(၂)ဘာသာဘဲသၾကၤန္မတိုင္ခင္ထိသင္တယ္။
အဲ့တုန္းကေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ရင္ကိုယ္ကက်ဴရွင္တတ္တာလား၊အေဆာင္ေနတာလားကိုမသဲကြဲဘူး။
ဘာလို႔တုန္းဆိုတာကိုေတာ့ေနာက္ပိုင္းႀကံဳမွအဲ့သည္အေၾကာင္းေရးမယ္။
ခုေတာ့အဲ့တုန္းကကိုယ့္အတြက္အရမ္းထူးဆန္းတဲ့ျဖစ္ရပ္ေလးတစ္ခုျဖစ္တာေလးကိုေျပာျပမယ္။
ကိုယ္ကအဲ့အရြယ္အထိလူပ်ိဳေပါက္မဟုတ္ေသးဘူး။ေဆာ့ေကာင္းဟီးဟီးဟားဟားလုပ္ေကာင္းတုန္း။
မနက္(၇)နာရီဓာတုေဗဓအခ်ိန္ၿပီးရင္စာသင္တဲ့ေနရာမွာမနက္စာစားရတယ္။
အဲ့မွာစတာဘဲ။ ကိုယ့္ရဲ့အရမ္းရင္းနီးတဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ (အဲ့တုန္းကေတာ့စေတြ႕ခါစေပါ့)နဲ႔တူတူထမင္းစားတယ္။
ပထမဆုံးေတြ႕ဖူးတယ္ဆိုေတာ့(၂)ေယာက္လုံးကခပ္ေအးေအးဘဲ။
ကိုယ္ကလဲေပါမဲ့ေပါကိုယ့္ေဘာ္ဒါအရင္းေရွ႕မွာဘဲေပါတာကိုး။
အဲ့မွာစားေနရင္းနဲ႔သူကစကားတစ္ခြန္းစေျပာတယ္။
“ဒီမွာမစားခ်င္ဘူး”
ဟာ…ကိုယ္နဲ႔မ်ားမေပါင္းခ်င္တာလား။အဲ့လိုလဲမဟုတ္ေလာက္ဘူး။အတန္းေဖာ္ဆိုလို႔ကိုယ္နဲ႔သူနဲ႔ဘဲရွိတာေလ။
ကိုယ္ကလဲစကားအသံမထြက္။လူသစ္ေရွ႕မို႔။
မရမကထြက္ၾကည့္လိုက္မွ “ဘာလို႔တုန္း” လို႔ေမးမိလိုက္တယ္။
အဲ့မွာသူျပန္ေျပာတာက “ဟိုဘက္မွာမိန္းကေလးေတြရွိတယ္”။
ေဘးၾကည့္လိုက္ေတာ့မွန္ျပဴတင္းေပါက္မွာေကာင္မေလးတစ္စုစာက်က္ေနတာကိုေတြ႕လိုက္တယ္။
ကိုယ္ေက်ာင္းလာတတ္တာေဘာ္ဒါေဆာင္ကိုး။
အခုထိေတြးမိေနတာတစ္ခုရွိတယ္။
ေယာက္်ားေလးေတြကမိန္းကေလးေတြေရွ႕တစ္ခုခုမုန႔္ျဖစ္ေစထမင္းျဖစ္ေစစားျပရတာကိုရွက္တတ္လားဆိုတာ။
ဒါေပမဲ့ကိုယ္ေတြကေတာ့ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး။အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝစာသင္ခန္းထဲမွာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ေတြေဘးနားကမိန္းကေလးအျမင္ကပ္ေအာင္ရွုးရွုးရွဲရွဲစားျပဖူးတယ္။
အခုထိလဲမရွက္ဘူး။အဲ့ေတာ့တစ္ကယ္ရွက္လားမရွက္လားဆိုတာလဲမေမးျဖစ္ဘူး။
ေမးရမွာရွက္လိုက္တာ….။
Memorial Notes of Thiha 