တစ္ျခားသူေတြအတြက္လြမ္းတယ္ဆိုတာသိပ္မဆန္းၾကယ္လွဘူး။
သူတို့လြမ္းတာကရိုးတယ္အျပစ္ျမင္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။
သူတို့လြမ္းတယ္ဆိုတာမေတြ့ရလို့လြမ္းတာ။
လြမ္းတယ္ဆိုတဲ့ဆိုလိုရင္းကိုထိေရာက္တယ္။
အဲ့လိုမဆန္းၾကယ္လွဘူးဆိုတာကိုယ္ေတြလြမ္းတယ္ဆိုတာတစ္ခါဘဲေတြ့ဖူးေပမဲ့
ေနာက္ထပ္ေတြ့ခ်င္ေသာ္လည္းမေတြ့ရေတာ့တဲ့အလြမ္း။
လက္လြတ္လိုက္ရတာေတြတစ္ေယာက္တစ္လမ္းေလ်ာက္သြားတာေတြအခုဇာတ္သိမ္းမသိေသးတဲ့အလြမ္းရယ္။
ကိုယ္ေတြကကံအရမ္းဆိုးတယ္ေျပာရမလားဒါမွမဟုတ္မျဖစ္ႏိုင္တာကိုတမ္းတလြန္းတာလားမေျပာတတ္။
ဘီယာေသာက္ရင္းသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ဒီအေၾကာင္းေလေပါရင္ေတာ့အေျဖမရေတာင္တစ္ဖက္ဖက္ကို
တိမ္းေဆာင္းသြားမွာဘဲ။
ကံဆိုးတာလားမျဖစ္ႏိုင္တာကိုတမ္းတတာလား။
လြမ္းရင္ထြက္ေတြ့လိုက္လို့စာေတြေပေတြအင္တာနက္ေတြမွာေျပာေနေပမဲ့ကိုယ္ကလြမ္းတိုင္းထြက္ေတြ့လို့မရဘူး
ျဖစ္ေနတယ္။
ကိုယ္သေဘာက်တဲ့သူနဲ့တစ္ခါေတြ့ျပီးရင္အျမဲသူတို့ေဝးရာကိုထြက္သြားၾကတယ္။
သူတို့ထြက္သြားတယ္ဆိုတာကိုယ့္ကိုမုန္းလို့မဟုတ္ဘဲကံတရားအစီအမံနဲ့ျဖစ္ေနတယ္။
အေဝးဆိုတာဟိုးအေဝးဆံုး။
တစ္ခါတစ္ေလသတိရပါတယ္။
ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေတြ့ဖို့တစ္နာရီေလာက္ဆုေတာင္းေနမိတယ္ေလ။
ေနာက္ေတာ့ေယာင္ယမ္းျပီးကိုယ့္အသိျပန္ဝင္လာကာမွဆယ္မိနစ္ေလာက္လည္းမေတြ့ခ်င္ဘူးလို့။
ဆယ္မိနစ္ေလာက္ဘဲေတြ့ျပီးရင္ေတြ့ခဲ့တဲ့ဆယ္မိနစ္အတြက္ပါေနာက္ထပ္နာရီေပါင္းမ်ားစြာစိတ္ထဲျဖတ္သန္းေတြေဝ
သတိေတြရေနမိမယ္ေလ။
အဲ့ေတာ့ႏွစ္ေယာက္တစ္ကိုယ္မျဖစ္ေနရင္ေတာင္ကိုယ္လြမ္းတိုင္းေတြ့လို့ရတဲ့အေျခအေနမ်ိဳးမွာ
တည္တံ့ခ်င္တယ္။
Memorial Notes of Thiha 